Slager Kees de Vet verlaat keurslagerij De Jong. Op 20 april gaat hij na 52 jaar met pensioen. Met Michael Tekbas is er in september al een opvolger in huis gehaald. Toch zal de ervaring en het enthousiasme van Kees gemist worden.

Tekst: Marlene Lunter

Foto’s: Cor de Kok

Kees herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe hij als achtjarige elke maandagmorgen twee ons boterhammenworst en twee ons snijworst moest halen bij slagerij De Jong. Het liefst ging hij altijd even ‘achter’ kijken. Oud-slager Guus de Jong, 80 jaar, zegt: “Hij was al snel kind aan huis.” In 1971 kwam Johan ter wereld, de huidige slager. Kees was de eerste die, na Guus, echtgenote Anneke en de huisarts, de baby zag.

Zegengeld

Als kind ging Kees met Jan, de vader van Guus, mee de boer op om dieren voor de slacht uit te zoeken. Hij hielp ook op zaterdag met de bestellingen rondbrengen. In de vakanties ging hij mee naar de veemarkt in Den Bosch waar Jan het vee kocht.

“Vijf gulden kreeg ik daarvoor,” vertelt Kees. “En het zegengeld.” Dat gaf de verkoper aan de koper om te verkoop te ‘zegenen’, meestal een gulden. “Veel handjeklap kwam daarbij kijken.”

Meesterdiploma

Na twee jaar LTS, ging hij op zijn vijftiende in de slagerij werken. 17 juli 1972 kwam hij in dienst. Een dag per week volgde hij de slagersvakschool waar hij zijn meesterdiploma behaalde. “Hij was een voortreffelijke leerling,” vertelt Guus. Na het examen in 1975 was er voor alle geslaagden uit Noord-Brabant en Zeeland een wedstrijd wie het mooiste een toonbank kon vullen. Kees won glansrijk.

In 52 jaar is er veel veranderd in de slagerswereld. Al ruim dertig jaar is het slachten uitbesteed. Naast het vlees, kwamen er maaltijden en hapjes in het assortiment en ging de slagerij ook buffetten verzorgen. Kees volgde cursussen om al die nieuwigheden met vakmanschap uit te voeren, o.a. koud-buffet en Italiaans koken. In slagerij De Jong draait het om kwaliteit en versheid.

Met pensioen

Al die jaren werkte Kees fulltime en elke werkdag was hij om vijf uur present. Guus: “Hij is altijd een medewerker geweest met hart voor de zaak. Nooit was hem iets teveel.”

Kees werkte altijd met liefde en plezier in de winkel. Toch kijkt hij uit naar zijn pensioen. “Ik ben er al een jaar mee bezig wat ik dan allemaal ga doen. Ik ga mijn museumke ‘Vruuger’ opnieuw inrichten.” Al vanaf 1982 verzamelt hij daar spullen voor. Het museum is te bezoeken met maximaal vier mensen tegelijk. De eerste vier maanden zijn al volgeboekt.

“Ik heb veel documentatie over Gilze, die wil ik allemaal uitzoeken. Ik ga mijn dochter in haar hondenpension helpen. Ik houd van fietsen en wandelen. Ik wil ook weer met glas in lood beziggaan en met fotograferen.” En laten we het koken niet vergeten: “Dat ga ik nu zeven dagen in de week doen.”

De laatste werkdag

“Wat ik het meeste zal missen, zijn de mensen, het praatje, vooral met de vaste klanten.” A.s. zaterdag is zijn laatste werkdag. Er komt geen receptie, dat is niks voor Kees.

De slagerij besteedt aandacht aan zijn afscheid met een Kees-met-pensioen-pakketje. Er komt een flyer en het komt op de sociale media. “We verwachten dat veel trouwe klanten afscheid komen nemen,” zegt Johan.

Kees zal gemist worden, toch blijft er nog iets van hem in de winkel achter. Sinds kort werkt zijn achternichtje Zoë Cruson in de slagerij. Ze is pas achttien, volgt de slagersvakschool en straalt dezelfde liefde voor het vak uit als Kees.