Liefdevol. Zo wordt de band tussen Cor en Jo Broers omschreven. Ruzie hebben ze naar eigen zeggen nooit gehad en dat is dan ook de reden dat ze in juni 2024 hun zeventigjarige bruiloft vieren. Evenals alle eerdere huwelijksjubilea is ook deze bijzondere mijlpaal gevierd. Dat gebeurde enkele dagen geleden bij Grand Café Fabels in Molenschot, waar vijf jaar geleden ook op de 65-jarige bruiloft werd geproost. In aanwezigheid van burgemeester Derk Alssema, die hen vorige week kwam feliciteren, kijken Cor en Jo terug op hun huwelijk in een gesprek met Weekblad Gilze & Rijen.

Door Brigitte Laurijsen

Cor Broers en zijn echtgenote Jo Broers – Geerts zijn allebei in Gilze geboren en ze wonen er al hun hele leven. Cor al 97 jaar en Jo al 94 jaar. Over zoveel jaren valt veel te vertellen en dat doen Cor en Jo dan ook, maar eerst geven ze antwoord op de vraag waar en wanneer ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet. De exacte datum wordt niet gegeven, maar wel de locatie: een danszaal. In die danszaal waren, zo vertellen ze, ook de vader en moeder van Jo aanwezig, om de aanwezige jongens in de gaten te houden. Cor werd kennelijk goedgekeurd, want niet veel later mocht hij samen met Jo naar de kermis.

Twee huwelijksdagen

De liefde tussen Cor en Jo zorgde voor een huwelijksaanzoek. Getrouwd werd er op twee verschillende dagen, in aanwezigheid van onder meer hun ouders en broers en zussen. Eerst voor de ‘wet’, het burgerlijk huwelijk dus, op 4 juni 1954. Vervolgens in de kerk, op 10 juni 1954. Hoewel ze tegenwoordig vooral de datum van het burgerlijk vieren, herinnert Jo zich ook het kerkelijk huwelijk nog als de dag van gisteren. ,,De rode loper lag voor ons uit”, zo vertelt ze. De reden daarvoor was dat Jo destijds heel veel vrijwilligerswerk voor de kerk verrichtte.

Niet lang na de huwelijksdatum raakte Jo voor het eerst in verwachting. In totaal werden vijf kinderen geboren, van wie een zoon helaas al overleden is. Dochter Marijke, die tijdens het weekbladinterview voor koffie met gebak zorgt, kijkt terug op een fijne jeugd, waarin diverse leuke uitstapjes werden gemaakt. De kinderen zijn inmiddels al lang uitgevlogen en dat geldt ook voor de negen kleinkinderen. Die hebben op hun beurt gezorgd voor in totaal veertien achterkleinkinderen, waar Cor en Jo heel veel van houden. Hoe groot de familie is, is te zien op een groepsfoto die aan de muur hangt. De muur van het ‘in-leun-appartement’, zoals dochter Marijke het noemt.

Een eigen woning

Hoewel Cor en Jo al hun hele leven in Gilze wonen, hebben ze niet altijd in hetzelfde huis gewoond. Eerst woonden ze uiteraard allebei bij hun ouders thuis en later bouwde Cor samen met zijn broer Jan een twee-onder-een-kap-woning in de Burgemeester van Poppelstraat, zodat de broers naast elkaar konden wonen. Inmiddels wonen Cor en Jo al meer dan tien jaar met heel veel plezier in hun appartement in St. Franciscus, ook in Gilze. Ze zijn daar niet alleen gelukkig in elkaars nabijheid, maar genieten ook van de gerechten van de ‘hele goede kok’. Deze uitspraak van Jo wil heel wat zeggen, want zelf kookte ze vroeger ook heel graag en uitgebreid.

Feesten doen Cor en Jo op hoge leeftijd nog wel, maar echte uitstapjes maken ze niet meer. Op vakantie gingen ze vroeger al niet, maar dochter Marijke vertelt dat ze dat helemaal niet erg vond. De kinderen mochten wel logeren, ook een soort vakantie, en genoten van de speurtochten die natuurliefhebbers Cor en Jo organiseerden. De liefde voor de natuur was divers. Samen hadden Cor en Jo een tuin en een moestuin, maar in zijn jeugd was Cor al lid van een natuurclubje. Met vrienden Jan en Wim ving hij vlinders. In zijn diensttijd deed hij dat nog steeds. Vanuit Indonesië stuurde hij een hele grote vlinder op naar Nederland.

Andere hobby’s waren en zijn er ook. Cor maakte vroeger vliegers en samen fietsten en zwommen Cor en Jo heel graag, maar dat is nu helaas niet meer mogelijk, mede door Jo’s oogziekte. Wandelen in en rondom St. Franciscus kan nog wel, al is het dan met een rollator. De bewegingshobby’s hebben plaats gemaakt voor activiteiten die samen met andere bewoners kunnen worden gedaan, zoals rikken, duizenden en de maandelijkse bingo. Dat laatste waren ze eigenlijk niet van plan, want ‘Wij gaan niet bingoën, dat is voor oude mensen!’ Dat zijn Cor en Jo natuurlijk niet…

Aan het werk

Werken doet Cor al lang niet meer, maar hij vertelt er tijdens het interview wel uitgebreid over, in geuren en kleuren. Behalve dat hij tijd in Indonesië heeft doorgebracht, werkte hij voor een schoenfabriek in Gilze. Zijn carrière bij de Transformatorenfabriek in Breda is hem zeer dierbaar. Daarvoor bracht hij zelfs een periode in Zwitserland door, waar hij de enige bleek die specifieke werkzaamheden kon verrichten. De fijne herinneringen aan de Transformatorenfabriek zijn te zien in een prachtig fotoboek, dat Cor aan het einde van zijn carrière van zijn werkgever ontving.

Ook Jo heeft een boek, een dagboek. Hoewel ze niet meer goed kan zien, schrijft ze daar van alles in op, met behulp van een speciale loep. Ook de voornamen van de burgemeester – Derk – en de correspondente – Brigitte – schrijft ze er in. Als herinneringen aan een fijne middag, waarop Cor aan zijn vrouw de felicitatiebrief van de burgemeester voor leest. Mooie herinneringen zijn er na een huwelijk van zeventig jaar nog veel meer. Dochter Marijke omschrijft haar vader en moeder als liefdevol. ,,Ze zijn een voorbeeld voor ons en ze zijn goed voor elkaar!”