Door Ton de Bruyn
We zagen hem jarenlang dezelfde route door onze straat lopen. Een vaste wandeling langs alle brandgangen achter de schuurtjes. Hij had zo mee kunnen doen met het onderdeel van Gils Kwist over de tuinwandjes. Petje op, handen diep in zijn zakken, een sjekske in de mond. Soms zei hij wat, meestal onverstaanbaar. Mijn dochter voerde hele gesprekken met hem. ‘Je moet er je voor open stellen’, raadde ze me aan.
En dat probeerde ik. Want ik kwam hem nogal eens tegen. Huub heette hij, dus dat werd Huubke. De route van de wandeling veranderde, maar ik zag hem terug als trouwe supporter van de harmonie. Toen we nog regelmatig met muziek de straat op gingen, stond hij altijd als trouwe wachter al klaar bij het uitrukadres. Hij kreeg geen agenda toegestuurd, maar wist feilloos de juiste vertrektijd. We trokken door het dorp en hij liep als een echte tambour- maître voor ons uit. Henk van der Heijden had hem dit niet kunnen verbeteren. Huub zag het als zijn taak bij ‘d’n drumband’.' Meepessaand' hield hij het verkeer tegen.
De harmonie rukt al jaren niet meer uit, maar het verkeer regelen doet hij nog steeds, gevraagd of ongevraagd. Afgelopen vrijdag zag ik hem weer staan op de hoek van de weekmarkt in Gilze. Zijn lange armen strak langs zijn lichaam. Zoals altijd zijn mouwen net iets te kort. Een fronsende blik onder zijn onafscheidelijke pet. Hij houdt de witte vrachtwagen, die een blokkade voor het ander verkeer vormt goed in de gaten. Ik hoor van hem dat het een nieuwe vrachtwaogen is en wijst me met wijde armbewegingen aan waar ie allemaal gereden heeft. U merkt het: ik stel me open, dus ik versta en begrijp hem.
En dat zouden meer mensen moeten doen. Dan zouden de logistieke problemen in Gilze meteen opgelost zijn. Natuurlijk levert hij nu al enorme bijdragen hierin. Hij loopt met OPA om de week het oud papier op te halen, naast de grote vrachtwagen en controleert tevoren alle papierbakken en karton dat er naast ligt. Een proces dat dankzij zijn inzet gestroomlijnd loopt.
Het Mollebosfist alleen overlaten aan de Leuttappers zou een regelrechte ramp betekenen. Nee, laat dit maar aan d’n Huub over. Hij leidt alle vrachtwagens naar de juiste plek. Zorgt dat de vloeren gelegd worden en de tenten op de juiste plaats komen. We kunnen hem meteen tot parkwachter van het Mollebos benoemen en wanneer de Menhir 13# volgend jaar weer verdwenen is, kan hij zo zijn plaats innemen als levend standbeeld.
Zijn scherpe blik en heldere analyses zullen komende weken ook weer nodig zijn bij de opbouw van de Gilse kermis. Anders wordt dit een enorme puinhoop, met die sporthal in aanbouw en verkeersgedoe in de korte wagenstraat. Nee, laat Huubke maar schuiven, die regelt heel Gils in z’n intje. Zo’n man verdient een lintje.
Hoewel…. je maakt hem blijer wanneer hij weer mee mag met het vrachtwagenkonvooi, liefst in de eerste wagen, met de hardste toeter. Dan rijen ze daor aachter wir.