‘Dit jaar geen kaarten’ meent mijn vrouw. Dat onpersoonlijk wensgedrag moest maar eens afgelopen zijn. ‘Hoe dan?’ is de wedervraag. ‘Gewoon via de app’. Alsof dat zo persoonlijk is. Dezelfde wens naar 20 personen tegelijk sturen die met filmpjes, duimen, dezelfde wensen of niet reageren. Het geluid alvast maar afzetten dus.
Theoretisch is hiermee de discussie gesloten, maar vervolgens staat de praktijk voor ons analoge portaal. De brievenbus kleppert. De eerste kaarten vallen binnen. Wat moeten we hier nu weer mee? Dan blijkt de app toch ook weer zijn beperkingen te hebben en gaan we terug in de tijd. Gelukkig hebben we nog wat kaarten over, gekocht in voorgaande jaren. Bijpassende enveloppen zoeken en met behulp van moeders’ adressenboekje aan het schrijven. Helaas zijn alle kerstzegels gedurende het jaar opgegaan aan felicitatie- en vooral condoleancekaarten. Tja we worden ouder hè.
Dus op weg voor een kerstzegel. We hebben op dit gebied een rijk gesorteerde winkel in ons dorp, waar ze ook nog steeds kerstkaarten blijken te verkopen. 3 postzegels staat wat zuinig en misschien komen er nog meer kaarten binnen via de postbode. Dus we laten ons niet kennen en nemen maar een heel setje kerstzegels. ‘Dat zal wel voordeel opleveren’ denk ik nog. Wow, ruim 21 euro voor een setje. Ook hier slaat de inflatie toe. Mijn pensioen stijgt niet mee, maar gelukkig kan ik met de opbrengst van dit Zijkaantje de zegels net betalen. Had ik maar een vak moeten leren.
Zorgvuldig berg ik de resterende zegels op bij de overgebleven kaarten. Een noodrantsoen, want je weet het maar nooit in deze barre tijden. Hoewel…. Als internet er uit ligt zal de postbode ook niet ver komen vrees ik.
Met een blij hartje op weg naar de brievenbus, die al jaren post vat voor de deur van de bakker, die tegenwoordig meer pakketten ontvangt en levert dan brood. Helaas een gapend gat voor de deur. Het werk van een cobra? Toch maar eens binnen vragen. Mijn post kan ik nog even kwijt in een kartonnen doos, tenminste als het kerstpost is. De brievenbus blijkt voorgoed verwijderd te zijn in opdracht van PostNL. Een geweldige keuze, juist nu Gilze een echt centrum heeft gekregen en er een hele woonwijk bij de bakker om de hoek is verrezen. Vast en zeker het resultaat van urenlange sessies onder leiding van consultancy. Volgend jaar zullen de kerstzegels weer duurder zijn.
Gelukkig weet de bakkersvrouw me te vertellen dat er nog twee bussen over zijn in Gilze. Een staat er voor het oude postkantoor waarin al een kwart eeuw de slager zit, naast de pinautomaat die al jaren verdwenen is. Logisch toch. En de andere staat ver weg gestopt in de Nieuwsstaat, naast twee lege winkelpanden en in de buurt van een dichtgespijkerd drugspand.
Ik denk dat ik de volgende kaarten maar persoonlijk bij de mensen in de bus ga stoppen. En voor degenen die ik gemist heb……….
De beste wensen voor 2025!
Ton de Bruyn