De dranghekken staan er weer. Er wordt al volop gevlagd, deze keer blauw vanwege een buurtjubileum in de Nieuwstraat. Maar het is duidelijk. Er staat weer sport te gebeuren in Gilze. Evenementen om soms moe van te worden. Zijn we net gepromoveerd met de voetbal en dan mogen we in de smoorhitte weer gaan hardlopen. De burgemeester een stuk sneller dan zijn wethouder, maar hij had wel meer hersteltijd nodig. Als beloning een koude douche van zijn vriendin. En dan nu weer wielrennen. Het Hart van Gilze dat de concurrentie van de Tour met gemak aan kan.
Over concurrentie gesproken. Soms verliest de sport, zelfs in Gilze. Dat was afgelopen pinksterweekend het geval. Een bericht van de Lotgenoten, een club vrijwilligers uit Gilze die ieder jaar geld bijeen brengt voor kanker. Ontstaan vanuit sportieve ex-kankerpatiënten, die ooit de Roparun liepen. Met lotgenoten de Mont Ventoux gaan beklimmen, te voet of met de fiets. Met het verzamelde sponsorgeld activiteiten organiseren voor mensen met kanker met als hoogtepunt: de jaarlijkse Verwendag voor kinderen van (groot) ouders met kanker. Kleinschalig en geen dure directeur, maar vrijwilliger Rocco Ermens als grote motor. Terecht een lintje!
De Lotgenoten hadden ons vooraf bericht over de Roparun en verteld dat dit groot loopevenement Gilze aan ging doen. Een kroon op het werk van deze club. Op het plattegrondje zag ik dat het een triomftocht door Oranjestraat, Plein, Nieuwstraat en Nerhoven ging worden. Op de Tip een ontvangst met een bakske of iets fris. Een enthousiast appje naar mijn schoonzoon die ging deelnemen aan diezelfde Roparun en soms Gilze maar een dooi gat vond. Helaas: hij liep de versie van noord naar zuid. Starten in Enschede en finishen in Rotterdam. Gilze lag niet op zijn route.
Jammer, maar er was genoeg aan te moedigen bij de Gilse doorkomst dus op naar het episch centrum de Tip. Even omlopen, want het Mollebos was hermetisch afgesloten en in zwart plastic ingepakt. Flarden van Nederlandstalige muziek kwamen me tegemoet. Het Mollebosfist: druk en gezellig zo te horen.
Ik arriveerde op de Tip. De organisatie had meer dan haar best gedaan. Een mooie toog met gastvrije ontvangst door Rocco en zijn makkers in samenwerking met de Huyskamer. De Oranjestraat vol buurtvlaggen. Helaas een vlag op een modderschuit. Een vrijwel lege straat, een nauwelijks bevolkt Bisschop de Vetplein en een Nieuwstraat vol geparkeerde auto’s bewaakt door een werkeloze verkeersregelaar. Leegte alom. De lopers passeerden een zwarte wand langs het Mollebos, met daarachter gekleurde lichtjes en een geluidlawine van Omroep Brabant. Hard lopen om dit lege, sfeerloze Gilze achter zich te laten.
Een dag later hoorde ik mijn schoonzoon aan, die bij de aankomst in Rotterdam enthousiast verhaalde over de drukke doorkomsten in alle Nederlandse steden en dorpen. Hem maar niet verteld, hoe het er in ons dorp aan toe was gegaan...
Het had zo anders kunnen zijn. Waarom niet voor twee uur het fietspad langs het Mollebos open stellen voor lopers en begeleidende fietsers met een erehaag van feestende Gilzenaren?
Dan hadden de Lotgenoten echt genoten!
Ton de Bruyn