Zo’n 11 jaar geleden werden ze weggezet als ‘een paar huisvrouwen die maar wat doen’: Yvonne de Graaff en Annemarie Mols. Inmiddels kan niemand meer om de Weggeefhoek in Rijen heen. Het particuliere initiatief om mensen met weinig geld te helpen aan gratis spullen is een groot succes en haalde al verschillende keren de landelijke televisie.

Door Dianne Huijskens

"Onze leden zijn allemaal mensen met een laag besteedbaar inkomen," vertelt Yvonne, die vanaf het begin secretaris is en de rechterhand van oprichtster Annemarie. "Ze hebben de pech dat ze in een levensfase zitten waarin ze het financieel niet breed hebben. Wij oordelen over niemand. Bij ons is iedereen gelijk: we zijn allemaal mensen, we moeten allemaal poepen. Ik ben niet méér waard dan een ander, omdat ik toevallig wat meer geluk heb in mijn leven. Voor armoede hoef je je niet te schamen. Als je hulp nodig hebt, dan zijn wij er om je te helpen. Dat geldt ook voor oudere mensen met alleen maar een AOW-uitkering. Die hebben het ook niet breed en kunnen bij ons terecht. Desnoods op afwijkende tijden, als ze zich misschien schamen om in de rij te moeten staan. Zoiets is altijd te regelen. En we verwachten geen dankjewel. Wij helpen je gewoon."

Hechte groep

Ruim 350 gezinnen zijn lid van de Weggeefhoek. Het team bestaat inmiddels uit 20 vrijwilligers, die samen een hechte groep vormen. "We zijn met verschillende nationaliteiten en we laten ieder in zijn waarde. De een kan dit beter, een ander is daar goed in. We hebben het samen zó leuk! Maar we kunnen zeker nog nieuwe vrijwilligers gebruiken, vooral ook voor het zwaardere werk. Er werken bij ons ook mensen in aanloop naar een baan, zoals onze Mohammed en zijn vrouw Shahrzad uit Iran. Hij heeft nu een fulltime betrekking, maar blijft op zaterdag bij ons werken. Want zoals hij zelf zei: ‘wij zijn als familie voor hem’. Zij kenden niemand toen ze hier kwamen wonen en door de Weggeefhoek hebben ze een sociaal netwerk opgebouwd. Dat is toch geweldig?"

Yvonne straalt als ze over de vele mooie momenten vertelt, die ze bij de Weggeefhoek meemaakt. "Zoals laatst een klein meisje dat met haar moeder meekwam en mij drie bloemetjes gaf. Die had ze waarschijnlijk uit een voortuin geplukt, maar het gebaar vond ik zo lief. Ik probeer ook altijd de namen van onze leden te onthouden en ze in hun eigen taal te begroeten. Het zijn kleine dingen, die vaak een mooie reactie teweeg brengen. En daar word ik dan ook weer blij van."

De rem erop

Yvonne kan lichamelijk lang niet meer alles doen wat ze eigenlijk zou willen. Ze lijdt aan de erfelijke ziekte Lipoedeem, waarbij vetweefsel zich in extreme mate opstapelt in de benen en armen. "Ik kamp al sinds de geboorte van onze zoon Björn met dikke benen en armen. Ik heb daar vaak schaamte over gevoeld. Ik heb van alles geprobeerd om af te vallen, maar pas sinds 7 jaar weet ik dat dit een ziekte is. En dat ik er niets aan kan doen dat ik dit heb. Die diagnose was van de ene kant een opluchting, maar het is ook frustrerend, omdat er geen genezing mogelijk is. Ik moet mijn activiteiten dus heel goed afstemmen op wat ik wél nog kan. Daarom doe ik bij de Weggeefhoek de balie, met een stoel onder handbereik. En in het Repair Café, waar ik al enkele jaren gastvrouw ben, breng ik de koffie rond met een kar. Zo hoef ik niet onnodig heen en weer te lopen. Ik zie daar dan ook weer vaak leden van de Weggeefhoek, die kleding of gordijnen laten vermaken. Het is altijd heel gezellig om dan weer even een praatje te maken."

Automaatje

Sinds drie maanden is Yvonne ook planner bij Automaatje, wat ze van huis uit kan doen. "Ik zag die vacature en dacht: ach, die 2,5 uur per week kan er nog wel bij. Ik heb het geluk dat mijn man een goede baan heeft waardoor ik niet per se zelf hoef te werken. Ik heb daarom genoeg tijd voor vrijwilligerswerk. Dus heb ik nu op dinsdagochtend telefoondienst bij Automaatje. Dan kunnen mensen bellen om een ritje te boeken. En dan ga ik de chauffeurs daarop inplannen. Soms heb je het met één telefoontje geregeld, maar het gebeurt ook dat je acht chauffeurs moet bellen voordat iemand kan. Het is werk dat ik alleen doe, maar waarbij ik me zeker niet alleen voel. Ik heb zoveel leuke gesprekken met mensen, die soms hele verhalen aan mij vertellen. We hebben een fijne groep chauffeurs, maar extra mensen erbij zou ook hier heel fijn zijn! Met 390 Automaatjes-gebruikers, krijgen we soms niet alles ingepland."

We sluiten dit leuke gesprek af, want Yvonne moet op tijd bij de Weggeefhoek zijn. Daar komt die middag hoog bezoek: de Brabantse commissaris van de koning komt met een delegatie een kijkje nemen. Of ze daar zenuwachtig voor is? "Welnee, voor ons is iedereen gewoon gelijk!"