Groeten van de Gillisjes uit Canada!

Weekblad Gilze & Rijen ontving onlangs mail van Louise Gillis. Geen gewoon mailtje, maar uit het verre buitenland. Deze week 25 jaar geleden (op 14 oktober 2000) emigreerde ze namelijk met haar gezin naar Canada en stonden er in deze krant een tijdje door Louise geschreven stukjes over hoe het de Gillisjes verging in het land van de 'Maple Leaf'. Hoog tijd dus voor een update!

Louise vertelt: "Het was in het begin niet altijd even gemakkelijk. Mijn man, Nico, had door een bedrijfsongeval een stukje van zijn vinger verloren, en door een ontsteking aan het netvlies het zicht uit een oog. We hadden een '100 acre farm' gekocht; de standaardmaat voor boerderijen hier. Te vergelijken met 40 hectare. Op die 40 hectare stond een gesloten varkensbedrijf 'farrow to finish' met 330 zeugen en een woonhuis. Omdat we de veestapel mee overgenomen hadden, konden we meteen gaan boeren, en kwam er door de verkoop van de vleesvarkens meteen geld binnen."

Hulten

"In Nederland heb ik jaren in Hulten les gegeven. Net als vele boeren is ook dit schooltje weg. Nico en ik hebben het bedrijf samen gerund en opgebouwd. Van schooljuffrouw tot agrarisch ondernemer/varkensboer dus. Ik vond dit heerlijk, en heb het lesgeven eigenlijk nooit echt gemist. Omdat we meer biggen produceerden dan we konden afmesten, moesten we biggen verkopen. Dat was niet wat we wilden en al snel werd er een vleesvarkensstal bij gezet. Toen onze zoon Niels ons vertelde dat hij interesse had om het bedrijf over te nemen, hebben we een nieuwe kraamstal gebouwd. We hebben nu 430 zeugen. Aangezien we 'inhouse breeding' doen, kopen we geen gelten (vrouwelijk varken van ongeveer een jaar oud dat nog niet gedekt is, red.) aan, maar alleen het sperma. Er zijn plannen om nieuwe stallen te bouwen. Het is fijn om aan je bedrijf te kunnen bouwen en echt toekomst te zien. Ondertussen hebben we ook een andere vleesvarkensstal bijgekocht op een andere locatie. We hebben 270 hectare en huren 55 hectare bij, waar we mais en sojabonen op verbouwen. De sojabonen zijn voor de gewaswisseling. Er moet rotatie zijn om de grond niet uit te putten. De mais wordt gebruikt en in het voer verwerkt dat we zelf maken. De mest van de varkens wordt op het land uitgespreid als biologische bemesting, en zo is het cirkeltje rond."

Kinderen

"Onze kinderen waren toen we gingen emigreren op een leeftijd dat emigreren nog ging. Ons Jessica was 7, Niels 10 en Laisa 12. Laisa is in Nederland nog een paar maanden naar het voortgezet onderwijs gegaan. Niels werd enkele weken na onze emigratie 11 met Halloween. In Nederland destijds niets bijzonders, maar hier is het een hele happening. We kwamen van een overvolle agenda met werk, vergaderingen en een druk sociaal leven ineens op nul. De verjaardagen van familie en vrienden; weg. Voor onze kinderen was het ook wennen. Geen opa en oma die op de verjaardag kwam. Dat hebben we ingevuld met andere leuke dingen, die nu 25 jaar later traditie geworden zijn."

Sneeuw

"Het eerste jaar kregen we in november sneeuw, daar waren we helemaal nog niet op ingesteld. Buren wisten ons te vertellen dat deze sneeuw zo weer zou smelten en dat in december/janauri de blijvende sneeuw zou komen. Het was echter anders. De sneeuw bleef liggen en met de schaaf werd de sneeuw aan de kant geschoven waardoor de oprit steeds smaller werd. In april begon de sneeuw te smelten. Naderhand hebben we nog maar één winter met zoveel sneeuw gehad. In 2024 zijn hier veel stallen ingezakt omdat ze het gewicht van de zware sneeuw niet konden dragen. In één nacht was er 90 cm gevallen. We waren iedere morgen blij dat dat de stallen er nog stonden. Gelukkig zijn we er nu beter op ingericht met een goede sneeuwblazer op de tractor. Ook die zijn wat groter dan het kleine Fordje dat we uit Nederland meegenomen hadden."

Sociale contacten

"Om sociale contacten te leggen zijn we lid geworden van de Optimist Club (soort belangenvereniging, red.) en de Dutch Canadian club. Via de Optimist Club is Nico bij een bowlingvereniging terecht gekomen en dat is nu al 24 jaar zijn hobby. Zelf ben ik in de MR gegaan hier, zit bij toneel, zowel Nederlands als Engels en ga regelmatig sporten. Ook heb ik Nederlandse les gegeven op het Fanshawe-college. Sinds een paar jaar speel ik pickleball. Een soort combinatie van tennis en tafeltennis. Ook ga ik regelmatig hiken met mijn vriendinnen. De laatste hike was in de Rocky Mountains. Behalve de natuur, klimmen, klauteren en afzien hebben we ontiegelijk veel plezier. Ook hebben we tot 2020 ieder jaar een schietfeest georganiseerd. We hadden op de boerderij een schietboom staan zoals Nico gewend was van St. Joris, de scherpschuttersvereniging in Gilze. Iedere zondag ging Nico bij de Hooikar schieten. Door de jaren heen zijn de sociale contacten hier gegroeid en hoeven we ons niet te vervelen. Onze kinderen vonden gelukkig ook al snel vrienden, waarvan enkelen, 25 jaar later; nog steeds vrienden zijn."

Naar Nederland

"Toen we hier een paar jaar woonden wilde onze oudste dochter Laisa graag naar Nederland voor een vakantie. Toen ze 16 was is ze in de zomervakantie terug gegaan om er met haar Nederlandse vrienden op te trekken en te gaan stappen. Niels en Jessica hebben hetzelfde gedaan toen ze 16 waren. Dat waren de beginjaren. Ondertussen zitten zowel Laisa als Jessica in het onderwijs. Blijkbaar valt de appel niet ver van de boom. Laisa in het voortgezet onderwijs en Jessica basisschool. Onze zoon Niels woont inmiddels op de boerderij met zijn gezin. Hij neemt het bedrijf over. Wij hebben een nieuw huis gebouwd bij een van de boerderijen die wij hebben en wonen daar met veel plezier. Onze kinderen hebben alle drie een Canadese partner. Niels heeft vier kinderen: twee jongens, twee meisjes. Laisa woont in London met haar partner en heeft een dochtertje en een zoontje dat onlangs zijn eerste verjaardag heeft gevierd. Jessica en Nic wonen met hun dochtertje van bijna 1 jaar in het buitengebied. Toen we vertrokken waren we met z’n vijfjes. Ondertussen is ons gezin uitgegroeid tot 15. We voelen ons erg rijk als we met z’n allen aan de tafel zitten, en ik kijk vol trots en liefde rond."

Boerenkool met worst

"De Nederlandse kost lust iedereen hier. Boerenkool met worst of gehaktballen. Er wordt regelmatig gevraagd naar oma’s soepen vooral de snert is erg geliefd. Uiteraard mogen een frietje, kroket en frikandel niet ontbreken. Wat eten betreft kunnen we hier alles kopen als we dat zouden willen. Alleen eierkoeken kennen ze hier niet. Die bak ik zelf. Wat ik wel mis is de gele vla. De vanillevla, hopjesvla, chocoladevla. De Nederlandse toetjes dus.

"Het leven is goed hier"

"Na 25 jaar mag je wel zeggen dat we het goed stellen hier. We vieren Sinterklaas, en spreken Nederlands, maar we zijn goed geïntegreerd. We hebben zowel Canadese als Nederlandse vrienden. Onze kinderen stellen het goed, en zijn gelukkig hier. We gaan graag naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken, maar teruggaan om te wonen niet. Contact houden is veel gemakkelijker nu met social media. Facetime is gezelliger dan een berichtje op WhatsApp. We merken wel dat het in die 25 jaar ook hier drukker is geworden. London, een stad dicht bij ons (te vergelijken met Breda of Tilburg, red.) blijft maar groeien en slokt veel goede agrarische grond op. De kleine dorpjes zijn aan het verdwijnen. Zouden we nu nog zouden willen emigreren, dan zouden we dat niet meer kunnen doen. De grondprijs is hier in een korte tijd verdrievoudigd. We zijn voor ons gevoel op het juiste moment vertrokken. Het leven is goed hier."